Игуменская земля всегда славилась своими людьми. Здесь, в местечке Убель, родился выдающийся белорусский и польский композитор, создатель национальной классической оперы Станислав Монюшко (на родине композитора, в поселке Озерный, создан единственный в мире музей композитора); уроженец имения Корытница Казимир Черновский прославился как один из первых изобретателей подводной лодки.
В поселке Смиловичи начинал свой творческий путь знаменитый художник парижской школы живописи Хаим Сутин, живописец Михаил Станюта. В Игумене родилась мать поэта Максима Богдановича Мария Афанасьевна Мякота.
Червенщина – родина известных белорусских архитекторов Тамары Прокопович, Евгения Гляцевича, Валентины Токаревой.
Во всем мире известны спортивные достижения наших земляков. В Червене родился первый белорусский олимпийский чемпион по тяжелой атлетике Валерий Шарий, чемпионка Паролимпийских игр в Турине и Ванкувере, обладательница Кубка мира в лыжных гонках Людмила Волчек, участницы Олимпиады-2004 в Афинах легкоатлетки сёстры Светлана и Илона Усович, серебряный призер международного турнира по вольной борьбе Елена Король, игрок национальной сборной Беларуси по футболу Андрей Лаврик.
Ярко проявляют себя червенцы в мире культуры, искусства и науки. В их числе писатели Геннадий Авласенко и Иван Ярошевич, композитор Ким Тесаков, этнограф и фольклорист Иван Крук, историк Анатолий Лютый, историк и филолог Алексей Кавко, филолог Александр Киклевич, математик Татьяна Шемякина, художник Александа Суша, оперный певец Николай Крук, заслуженный деятель культуры Александр Бушенко.
Прославил свою малую родину космонавт Олег Новицкий, командир космического корабля «Союз ТМА-06М».
Вялікая Айчынная вайна на Чэрвеньшчыне
Іх слаўнымі імёнамі названы вуліцы нашага горада
Почетные граждане Червенского района
1. Шарый Валерий Петрович. Родился в 1947 году в г. Червене. Штангист, чемпион Олимпийских игр в Монреале (1976 г.). Заслуженный мастер спорта (1975 г.). В 1975 и 1976 гг. выигрывал титул чемпиона Европы и Мира. Установил 13 всемирных и 15 всесоюзных рекордов. Награжден орденом Дружбы Народов. Тренировал Национальную сборную РБ по тяжелой атлетике. Почетный гражданин Червенского района с 2001 года. Живет в г. Минске.
Родился 2 января 1947 года в Червене, учился в СШ№1. В 1960 году семья переехала в Минск. Ещё в Червене Валерий Петрович твердо решил заниматься спортом и даже выбрал для себя вид спорта – штангу. Окончив 8 классов, он пошел работать учеником слесаря, а в 1964 году записался в секцию тяжелой атлетики при стадионе “Динамо”. Его тренером стал Борис Левин.
Через два года Валерия призвали в ряды Советской Армии, к этому времени он уже имел первый спортивный разряд.
Судьба подарила Валерию Петровичу еще один шанс – встречу с тренером Павлом Зубрилиным. С этим человеком была связана вся его дальнейшая жизнь. Новый тренер был полон новаторских идей, которые с завидной настойчивостью и энергией осуществлял на практике его ученик. Валерий Шарый и Павел Зубрилин вместе прошли вперед тернистым путем. Победы следовали одна за другой.
В 1972 году в ходе острейшей конкуренции Валерий Петрович прорывается в состав сборной СССР на мюнхенские Игры, которые и принесли нашему земляку звание чемпиона. В 1976 году Валерий Шарый становится чемпионом ХХІ Олимпиады в Монреале (Канада) в средней весовой категории; чемпионом мира 1975, 1976 годов; чемпионом Европы 1975, 1976 годов; четырехразовым чемпионом СССР 1975, 1977 – 1979 годов; победителем Кубка Балтики 1969, 1972, 1978 годов; победителем Кубка СССР 1971, 1978, 1979 годов. В весовых категориях 82,5 и 90 кг установил 13 рекордов Мира и 15 рекордов СССР. Его рекорд в сумме классического трехборья для атлетов среднего веса (527,5 кг) назван вечным.
Валерий Петрович Шарый награжден орденом Дружбы народов. Почетным гражданином г.Червеня является с 2001 года.
2. Усенко Анатолий Иванович. Родился 14 июня 1948 г. в г.Павлоград Днепропетровской области. С 1955 по 1963 годы он был воспитанником Червенского детского дома № 2. Здесь же начал заниматься в секции футбола Червенской ДЮСШ под руководством тренера – Корзуна Леонида Михайловича.
Играл в футбол за команды г. Червеня на областных соревнованиях, за сборную БССР на Всесоюэном первенстве общества «Трудовые резервы». В 1965 г. закончил Мозырское ГПТУ-68. С 1965 по 1970 годы работал столяром в г. Мозыре. С 1970 по 1972 годы проходил службу в рядах Советской Армии. В 1975 году окончил Минский институт физической культуры. С 1977 по 1984 г. Усенко работал одним из тренеров футбольной команды «Динамо» Минск, которая стала чемпионом СССР в 1982 г, бронзовым призером в 1983 г. В 1982 г награжден Почетной грамотой Верховного Совета БССР. В 1986 г. закончил Высшую школу тренеров в г. Москве. С 1987 по 1996 года работал главным тренером команд: «Беларусь» М.Горка, «Полесье» г. Мозарь, «Химик» г. Светлогорск, «Смена» г. Минск. С 1997 года и по настоящее время является старшим тренером Национальной сборной Республики Беларусь среди инвалидов по зрению по футболу и мини-футболу. Под его руководством команда становилась чемпионом Европы в 2001 г., чемпионом Мира в 1998, 2002, 2004 годах. В 1998 году ему присвоено почетное звание «Заслуженный тренер Республики Беларусь». В 2005 года Усенко Анатолию Ивановичу присвоено звание Почетный гражданин Червенского района.
3. Корзун Леонид Михайлович. Родился 7 сентября 1937 года в д. Клинок Червенского района. В разное время работал тренером-преподавателем по футболу Червенской ДЮСШ, тренером Минской спортивной школы молодежи при горкомспорте г. Минска, руководителем физвоспитания ГПТУ-107 г. Минска. С 2002 года по 2011 год являлся инструктором-методистом «Республиканского центра Олимпийской подготовки по футболу БГУ». В настоящее время находится на пенсии. В 1977 году награжден Почетной грамотой Минского облисполкома, в 1991 году – Знаком «Отличник профтехобразования СССР». В 1996 году присвоено звание «Учитель года по физическому воспитанию Республики Беларусь».
Почетный гражданин Червенского района с 2011 года.
Живет в г. Минске.
4. Волчек Людмила Анатольевна. Родилась 19 июня 1981 года в г.п. Смиловичи. Была включена в состав национальной сборной Республики Беларусь для подготовки к летним Олимпийским играм 2004г. в Афинах. После полученной тяжелой травмы позвоночника и периода реабилитации стала членом национальной Паралимпийской сборной. Награды в составе Паралимпийской сборной Республики Беларусь:
2006 год, зимние игры в Турине - 1 золотая, 3 серебряные по лыжным гонкам;
2008 год, летние игры в Пекине – 1 серебряная медаль по адаптационной гребле; 2010 год, зимние игры в Ванкувере – 2 золотые, 2 бронзовые по лыжным гонкам; 2012 год, летние игры в Лондоне – 1 бронзовая медаль по адаптационной гребле.
В 2011 году Волчек Людмила стала обладательницей Кубка мира в лыжных гонках.
Почетный гражданин Червенского района с 2012 года.
Живет в г. Минске.
5. Новицкий Олег Викторович. Родился в 1971 году в г. Червене. Космонавт-испытатель, командир группы ОКП отряда космонавтов Роскосмоса (Россия).
Олег Новицкий - военный летчик 2-го класса, общий налет - 700 часов. Инструктор парашютно-десантной подготовки. Офицер-водолаз.
В отряде Центра подготовки космонавтов имени Ю.А. Гагарина с 2007 года. С мая 2012 года проходил подготовку в составе основного экипажа МКС-33/34 в качестве бортинженера МКС и командира ТПК "Союз ТМА-М".
23 октября 2012 года состоялся старт космического корабля "Союз ТМА- 06М", командиром которого был Новицкий О.В.
Олег Новицкий награжден медалями Министерства обороны Российской Федерации "За участие в боевых действиях", "За военную доблесть" 2 степени, "За отличие в военной службе" 1,2 и 3 степеней, "За службу в Военно-воздушных силах". Награжден часами "За личное мужество". Имеет звание "Ветеран боевых действий".
Почетный гражданин Червенского района с 2013 года.
Проживает в Российской Федерации.
6. Ким Дмитриевич Тесаков родился 20 февраля 1936 г. в городеЧервене. Отец был кадровым военным, мать – учительницей белорусского языка и литературы.
После освобожденияБеларуси отца направили в м. Желудок Гродненской области, затем семья переехала в Гомель.
Закончив школу-семилетку, Ким поступает вмузыкальное училище, по окончании которого в 1954 г. становится студентом Белорусской консерватории, которую вынужден был оставить из-за болезни. Выполняя рекомендацию врачей о смене климата, Тесаков переезжает в Сибирь, где в 1961 г. поступает вНовосибирскую консерваторию им. М.И.Глинки.
В 1966 г. К.Тесаков возвращается в Минск, где становитсяпреподавателем Белорусской консерватории и музыкального училища. В этом же году он пишет свою Первую симфонию, которая становится визитной карточкой композитора. В 1967 году его принимают в члены Союза композиторов СССР.
С 1969 по 1971 г. Тесаков – заведующийредакцией музыкальной литературы издательства «Беларусь», а с 1972 г. егожизнь тесно связана со средней специальной музыкальной школой приБелорусской консерватории.
Ким Тесаков является основателем жанра радио-оперы. Им созданы две радио-оперы – «Багряная заря (по мотивам романов И.Мележа «Люди на болоте» и «Дыхание грозы») и «Полынь - трава горькая» (по мотивамповести А. Осипенко «Жито»).
Перу композитора принадлежит целый рядвокально-хоровых сочинений (3 оратории, 2 кантаты, хоры), произведениядля различных составов оркестра (симфонии, концерты, увертюры), камерно-инструментальные произведения для различных инструментов, музыка к 7 драматическим спектаклям и 2 кинофильмам, 2 цикла романсов, свыше 20 песен. На уроках музыки в 1 классе в теме «Как рассказывает музыка» изучаются две пьесы К.Тесакова «Гульня ў снежкі» и «Снежны вальс».
В 1998 г. композитору присвоено звание Заслуженного деятеляискусств Беларуси. Он награждён медалью Франциска Скорины, с 2000 года – почётный гражданин г. Червеня.
Ушел из жизни 19 декабря 2018 года.
Творчество Кима Тесакова стало значительной частью музыкальной культуры Беларуси. Его произведения звучат на концертных площадках по всему миру от Польши до Франции, от Греции до Великобритании.
Герои Советского Союза
1. ГУРЭВІЧ Сямён Шоламавіч нарадзіўся 20 снежня 1915 года ў горадзе Чэрвені. 3 1932 года - рабочы на аўтазаводзе ў Мінску. У Чырвонай Арміі з 1935 года. Удзельнік вызвалення Заходняй Беларусі ў 1939 годзе. У перыяд Вялікай Айчыннай вайны з 1941 года знаходзіўся на Заходнім, Бранскім, Стэпавым, І-м і ІІ-м Украінскіх франтах. Камандзір узвода сувязі гвардыі лейтэнант Гурэвіч вызначыўся пры фарсіраванні Дняпра на поўнач ад Днепрадзяржынска.
У канцы верасня 1943 года 78-я гвардзейская стралковая дывізія выйшла на бераг Дняпра каля сяла Барадаеўка Днепрапятроўскай вобласці. Да 25 верасня перадавы атрад дывізіі - 255 стралковы полк фарсіраваў Днепр, захапіў плацдарм на правым беразе. Гвардыі лейтэнант С. Гурэвіч, камандзір узвода 107-й асобнай роты сувязі атрымаў загад пераправіцца праз Днепр і ўстанавіць сувязь з 255-м стралковым палком, байцы якога абаранялі захоплены задняпроўскі плацдарм. Падрыхтаваліся хутка. Узялі некалькі катушак кабелю, праверылі аўтаматы, запасліся гранатамі. 3 наступлением цемнаты рушылі ў шлях, перабраліся на востраў. Тут з усіх бакоў даносіліся гукі бою - адзін з батальёнаў палка выбіваў рэшткі гітлераўцаў.
Каля двух дзесяткаў варожых салдат ішлі прама на іх, але не заўважалі сувязістаў. Гітлераўцаў можна было абыйсці бокам, не завязваць бой, але тады, натыкнуўшыся на лінію сувязі, яны вывелі б яе са строю. Гвардыі лейтэнант вырашыў прыняць бой. Дружны залп пяці аўтаматаў абрушыўся на гітлераўцаў, ашаламіў іх нечаканасцю. Некалькі чалавек упалі адразу. Астатнія, не паспеўшы апамятацца, былі атакаваны. Пад агнём аўтаматаў, ад разрываў гранат паляглі ўсе фашысты. У гэтай кароткай начной сутычцы асабліва вызначыўся сам камандзір і яго лепшыя сувязісты — радавыя Максім Грыненка і Іван Корнеў.
Бой на задняпроўскім плацдарме працягваўся каля месяца. Не раз яго абаронцы траплялі ў крытычнае становішча, не раз сяло Барадаеўка пераходзіла з рук у рукі. Але заўсёды нашы воіны прымушалі ворага адыходзіць на зыходныя пазіцыі. Не апошнюю ролю ў гэтых баях адыгрывалі сувязісты гвардыі лейтэнанта Гурэвіча, якія забяспечвалі надзейную сувязь і ўдзельнічалі ў баях.
Заслужанай узнагародай С. М. Гурэвічу за мужнасць і адвагу, праяўленыя пры фарсіраванні Дняпра і ў баях на плацдарме, з"явілася прысваенне яму 26 кастрычніка 1943 года звання Героя Савецкага Саюза. Пасля вайны працаваў на заводзе ў Мінску, на мэблевай фабрыцы. Узнагароджаны орденам Леніна, ордэнамі Айчыннай вайны 2-й ступені, Чырвонай Зоркі, медалямі.
Памёр 23 красавіка 1982 года. Пахаваны на Усходніх (Маскоўскіх) могілках у Минску.
2. ДУЛЕБА Антон Мікалаевіч нарадзіўся 14 студзеня 1920 года ў в. Дубовы Лог. Скончыў Мінскі індустрыяльна-тарфяны тэхнікум у 1937 г. У Чырвонай Арміі з 1939 года. У 1941 г. скончыў курсы малодшых лейтэнантаў. Са жніўня 1942 года - на Паўднёва-Заходнім фронце, І Беларускім.
Камандзір 1-га сабельнага эскадрона 56 гвардзейскага кавалерыйскага палка, гвардыі старшы лейтэнант А. М. Дулеба вызначыўся ў баі 29 студзеня 1945 года. Савецкая Армія, прарваўшы абарону праціўніка, перайшла ў наступленне па ўсім фронце ад Балтыкі да Карпат. Вызваліўшы родную зямлю, нашы воіны ўступілі на тэрыторыю Германіі, каб канчаткова дабіць фашысцкага звера ў яго ўласнай бярлозе.
Сабельны эскадрон гвардыі старшага лейтэнанта А. Дулебы атрымаў баявое задание: фарсіраваць Одэр, захапіць плацдарм і ўтрымліваць яго да падыходу астатніх падраздзяленняў. Цёмнай ноччу савецкія кавалерысты па тонкім лёдзе ціха і непрыкметна пераадолелі раку і нечакана абрушыліся на фашыстаў. Не чакаўшы такой імклівай атакі, немцы адступілі. Але хутка апамяталіся і пайшлі ў контратаку. Двое сутак не спыняліся баі. 30 студзеня 1945 года эскадрон трапіў у акружэнне. Гітлераўцы лезлі напралом. Сілы былі вельмі няроўныя. Аднак камандзір кавалерыйскага эскадрона гвардыі старшы лейтэнант А. Дулеба ўмела арганізаваў прарыў, асабіста паказаў прыклад мужнасці і гераізму, выратаваў людзей і боепрыпасы. Вораг не прайшоў. Загад камандавання быў паспяхова выкананы.
Радзіма дастойна ацаніла баявыя подзвігі свайго вернага сына, які ў час выпрабаванняў праявіў высокі патрыятызм, адданасць партыі і народу. Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 27 лютага 1945 года Антону Мікалаевічу Дулебу прысвоена званне Героя Савецкага Саюза. таксама ен узнагароджаны двума ордэнамі Чырвонага Сцяга, Айчыннай вайны I і II ступені.
3. Казачэнка Мікалай Міхайлавіч нарадзіўся 1 студзеня 1916 года ў в. Бярозаўка. Удзельнік вызвалення Заходняй Беларусі ў 1939 г., савецка-фінляндскай вайны 1939 - 1940 г. г. У Вялікай Айчыннай вайне - з чэрвеня 1941 года: удзельнік абароны Мінска, з кастрычніка — на Паўночна-Каўказскім, III Украінскім, I Беларускім франтах. Вызначыўся пры фарсіраванні Дняпра каля Краменчуга.
Ноч 3 кастрычніка 1943 года выдалася цёмнай, ветранай. Сек халодны дождж. Для фарсіравання Дняпра салдаты падвозілі рыбацкія лодкі, ладзілі плыты, збіралі паромы. Калі ўсе было гатова, пачуўся сігнал: —Лодкі на ваду! Старшы сяржант Мікалай Казачэнка заняў месца на карме. Не паспелі дэсантнікі дасягнуць і сярэдзіны ракі, як з процілеглага берага ў паветра ўзвілося некалькі асвятляльных ракет. Вораг адкрыў агонь з усіх відаў зброі.
3 левага берага адказала наша артылерыя. Пачуўся магутны залп "кацюш". Ад грому соцень гармат і мінамётаў дрыжэла зямля. На ворага абрушыўся лівень смяротнага металу, змятаючы ўмацаванні фашыстаў, расчышчаючы шлях дэсантнікам. Вось і запаветны бераг. У ход пушчаны мінашукальнікі, абясшкоджана мноства супрацьпяхотных мін, зроблены праходы ў калючых агароджах. Дэсантнікі паспелі сканцэнтравацца. Праз некалькі хвілін яны закідалі акопы ворага гранатамі і пачалі расшыраць плацдарм. Увесь бераг палаў агнём і сотнямі выстралаў.
Сапёры аддзялення старшага сяржанта Казачэнкі ў гэтым баі праявілі высокае баявое майстэрства, узоры стойкасці, мужнасці. Пад моцным агнём праціўніка яны ўзвялі прыстань, пераправілі на правы бераг Дняпра 1700 байцоў, 60 павозак са зброяй і боепрыпасамі, 120 коней і 620 скрынак з амуніцыяй, абсталявалі на плацдарме батальённы камандны пункт, замініравалі найбольш небяспечныя ад танкаў месцы. I ўсюды наперадзе быў М. М. Казачэнка. 20 снежня 1943 года яму прысвоена высокае званне Героя Савецкага Саюза. Пасля вайны жыў і працаваў у Мінску на аўтакамбінаце. Памёр 21 сакавіка 1977 года.
4. Карнач Сцяпан Андрэевіч нарадзіўся 10 лістапада 1918 года ў в. Клінок Чэрвеньскага раёна. У 1938 годзе скончыў Мінскі аэраклуб, у 1940 - Адэскую ваенную школу лётчыкаў, у 1949 годзе - вышэйшыя афіцэрскія лётна-тактычныя курсы, у 1958 г. - Ваенную Акадэмію Генштаба. У Чырвонай Арміі з 1938 года.
Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны з чэрвеня 1941 года. Ваяваў на Паўднёвым, Крымскім, Закаўказскім, Стэпавым, I і II Украінскім франтах. Удзельнік баёў у Крыму, на Каўказе, Курскай дузе, Украіне, Польшчы, Германіі, Чэхаславакіі. Камандзір звяна, эскадрыльі, штурман палка, камандзір знішчальнага авіяпалка.
Група самалётаў-знішчальнікаў ЯК-1 пад камандаваннем капітана Карнача атрымала баявое заданне: прыкрываць баявыя дзеянні групы нашых штурмавікоў. Лётчыкі дэталёва вывучылі задачу, удакладнілі маршрут на кожным этапе. Ляцець давялося на нізкай вышыні, у складаных умовах надвор'я. Раптам пільнае вока камандзіра заўважыла ў паветры чорныя кропкі, якія набліжаліся, павялічваліся ў памерах. "Месеры", — мільганула ў галаве капітана Карнача. I ў той жа момант вядомыя пачулі па радыё яго каманду: "Падрыхтавацца да паветранага бою!" Адчуваючы колькасную перавагу, гітлераўцы нахабна паўтаралі атаку за атакай, спрабуючы парушыць баявы парадак нашых самалётаў, але не змаглі зламаць гранітную стойкасць мужных савецкіх лётчыкаў.
Нарэшце, у перакрыжаванне прыцэла капітана Карнача трапіла фашысцкая свастыка "месера". Кароткая кулямётная чарга, другая - і паветраны пірат, ахутаны густым чорным дымам, камнем падае ўніз. Яшчэ момант — і дыміць ужо другі фашысцкі сцярвятнік, збіты капітанам Карначом. За час вайны 84 такіх паветраных боя правёў Сцяпан Андрэевіч.
348 паспяховых баявых вылетаў зрабіў С. А. Карнач, знішчыў 16 самалётаў праціўніка. За выдатнае выкананне баявых заданняў камандавання на фронце, за адвагу, праяўленую ў барацьбе з нямецка-фашысцкімі захопнікамі, 4 лютага 1944 года яму было прысвоена званне Героя Савецкага Саюза.
Пасля вайны Сцяпан Андрэевіч да 1973 года працягваў службу ў Савецкай Арміі. У 1957 годзе яму было прысвоена званне генерал-маёр авіяцыі. Узнагароджаны двума ордэнамі Чырвонага Сцяга, ордэнам Айчыннай вайны I ступені. Жыў у Адэсе. Памёр 6 лютага 1991 года.
5. Крукаў Іван Ігнатавіч нарадзіўся 10 студзеня 1910 года ў в.Чарнава. У 1926 годзе сям'я Крукавых пераехала ў Сібір. Жылі і працавалі яны ў камуне "Чырвоны хлебароб".
У 1932 годзе камсамолец Іван Крукаў быў прызваны на Балтыйскі флот, служыў у крэпасці Кранштадт. Пасля дэмабілізацыі зноў вярнуўся ў Сібір, працаваў шаферам. У грозным 1941-м былы матрос зноў у радах Савецкай Арміі, мужна змагаецца з ворагам.
У перыяд Вялікай Айчыннай вайны знаходзіўся на Варонежскім, І Украінскім франтах. Старшы шафер маставой роты пантонна-маставога батальёна яфрэйтар Iван Iгнатавіч Крукаў вызначыўся пры фарсіраванні Дняпра ў Кіеўскай вобласці. Пры яго актьіўным удзеле з 25 верасня па 8 кастрычніка 1943 года пад варожым агнём перапраўлена на пароме 2465 салдат, 47 гармат, 3570 скрынак з боепрыпасамі.
Званне Героя Савецкага Саюза прысвоена 10 студзеня 1944 года.
Пасля Вялікай Айчыннай вайны Іван Ігнатавіч працаваў механікам, затым старшынёй Дарасунскага пасялковага Савета дэпутатаў працоўных Чыцінскай вобласці. 3 1976 года жыў у г.Чарнігаве. Памёр 20 ліпеня 1994 года.
6. ЛАДУЦЬКА Іван Іванавіч нарадзіўся 28 кастрычніка 1916 года ў в. Стары Пруд. У Чырвонай Арміі з 1936 года. У 1939 годзе скончыў Кіеўскае пяхотнае вучылішча. 3 1942 года на Паўднёва-Заходнім, Стэпавым, Бранскім, Центральным, І Беларускім франтах. Камандзір стралковага батальёна маёр Ладуцька I. I. вызначыўся ў баях за вызваленне Польшчы.
Ішоў апошні год вайны. У сярэдзіне студзеня 1-шы стралковы батальён гвардзейскай стралковай дывізіі, якім камандаваў маёр Ладуцька, атрымаў загад фарсіраваць раку Віслу на пулаўскім плацдарме.
Ужо за першы дзень 14 студзеня 1945 года батальён маёра ладуцькі прайшоў наперад 17 кіламетраў. Жорсткае супраціўленне аказаў вораг на невялікай рачулцы і на подступах да населенага пункта Зволень, які з’яўляўся вузлом шасейных дарог. Але наступальны парыў нашых воінаў быў такі высокі, што ніякая сіла не магла іх утрымаць. 15 студзеня батальён захапіў 12 аўтамашын праціўніка, 13 кулямётаў, шмат боепрыпасаў, першым выйшаў на польска-германскую граніцу. Па захопленых мастах і дарогах былі ўведзены ў аператыўны прарыў танкавыя часці.
Паспяхова завяршыўшы прарыў абароны ворага на Вісле, батальён маёра Ладуцькі разам з іншымі часцямі ўдзельнічаў у баях за Радом, Цімашуў. Затым роты заспяшаліся да Лодзі. У гэтых цяжкіх баях маёр паказаў салдатам прыклад асабістай мужнасці і гераізму. У самыя крытычныя моманты ён з'яўляўся наперадзе атакуючых, вёў іх за сабой.
У пачатку лютага стралковы батальён маёра Ладуцькі падыйшоў да Одэра. Раніцай, калі рассеяўся туман, салдаты ўбачылі за ракой вялікі горад. Гэта быў Франкфурт. Над ракой вісела густая смуга. На лодкі і плыты наляталі льдзіны. Вораг не чакаў нашых воінаў. Гвардзейцы смела перайшлі Одэр. На світанні батальён Ладуцькі захапіў плацдарм на процілеглым беразе. Абарона яго працягвалася чатыры дні. Разам з іншымі часцямі і злучэннямі фронту батальён Героя Савецкага Саюза маёра Ладуцькі дайшоў да Берліна, салютаваў там у дзень Перамогі.
У 1944 годзе Іван Іванавіч вызваляў г. Калінкавічы, ен з'яўляецца Ганаровым грамадзянінам гэтага горада.
За ўдзел у баях узнагароджаны 10 ордэнамі: ордэн Леніна, тры ордэна Чырвонага Сцяга, ордэн Аляксандра Неўскага, 3 ордэны Чырвонай Зоркі, ордэнамі Айчыннай вайны I і II ступені, шматлікімі медалямі.
Пасля вайны I. I. Ладуцька жыў у горадзе Калуга, потым у Анапе. Памер 8 студзеня 2011 года.
7. Міхіевіч Леў Мікалаевіч - наш зямляк з в. Рэчкі - адзіны чэрвенец -кавалер ордэна Славы трох ступеняў.
Нарадзіўся Леў Мікалаевіч у 1920 годзе, скончыў Рэчкаўскую сямігодку. Сямнаццацігадовым юнаком ён пакінуў радзіму, паехаў працаваць на новабудоўлі Поўначы. Праца там загартавала юнака. Гэта вельмі спатрэбілася ў далейшым. У 1940 г. Льва Міхіевіча прызвалі ў рады Чырвонай Арміі. Служыць давялося ў сапёрным батальёне. У хуткім часе быў накіраваны на вучобу ў кулямётна-мінамётнае вучылішча. Але вучоба працягвалася нядоўга - пачалася вайна.
22 чэрвеня каля адзінаццаці гадзін раніцы над паўвостравам Рыбачым з'явіліся варожыя самалёты, скінулі парашутны дэсант і пачалі бамбіць населеныя пункты. Вучэбная рота кулямётчыкаў уступіла з імі ў бой. 150 чалавек варожага дэсанта былі знішчаны. У гэтым баі Леў Мікалаевіч праявіў сябе смелым, адважным воінам, трапным стралком.
Да верасня 1941 года ў складзе 170-га армейскага інжынернага батальёна старшы сяржант Міхіевіч ваяваў на Мурманскім напрамку. Асабіста абясшкодзіў 48 авіябомбаў замаруджанага дзеяння, а яшчэ больш падарваў.
Праз некаторы час Л. Міхіевіч тэрмінова набыў спецыяльнасць танкіста, удзельнічаў у абароне горада Ленінграда. Абараняючы горад, Леў Міхіевіч спаліў у баях шэсць танкаў ворага, знішчыў фашысцкую мінамётную батарэю. Да канца вайны служыў памочнікам камандзіра сапёрнага ўзвода 131-га стралковага палка 205-й стралковай дывізіі У сваім баявым падраздзяленні Л. М. Міхіевіч адным з першых стаў поўным кавалерам ордэна Славы. Леў Міхіевіч вызваляў гарады Гдын, Данцыг, Пілаў.
Старшына Л. М. Міхіевіч служыў у арміі да 1956 года. Дэмабілізаваўшыся, ён доўгі час працаваў на Ленінградскім электрамеханічным заводзе.
Памер Л.М.Міхіевіч у 2011 годзе.
8. ТАРЛОЎСКІ Васіль Іванавіч нарадзіўся 14 жніўня 1902 года ў в. Ачыжа. У 1940 г. скончыў Мінскі педінстытут, працаваў настаўнікам у Чэрвеньскім раёне. Ваяваў з чэрвеня 1941 года на Паўднёвым, Данскім, Варонежскім, Центральным, Першым Прыбалтыйскім франтах.
Вайна зрабіла з Васіля Іванавіча вопытнага і да дзёрзкасці смелага камандзіра. Ён удзельнічаў у такіх аперацыях, з якіх, здаецца, выйсці жывым нельга. Так было на Доне, калі ноччу пераправіўся з аддзяленнем на пакінуты напярэдадні правы бераг, прыціснуў да вады ўзвод ворага і знішчыў шмат фашыстаў. На Белгарадскай шашы адзін на адзін пайшоў ў бой з нямецкім танкам. Гранатай парваў гусеніцу, бутэлькай з гаручай сумессю запаліў стальнога ворага - рванула так, што крышка вежавага люка, быццам кардонка, узляцела ў паветра.
Вызначыўся камандзір стралковай роты старшы лейтэнант В.Тарлоўскі пры вызваленні Віцебскай вобласці, калі пачалася аперацыя "Баграціён".
24 чэрвеня 1944 года рота старшага лейтэнанта Тарлоўскага была галоўнай у палку, які ішоў на асноўным напрамку прарыва. Першую лінію траншэй вораг аддаў без супраціўлення. Рота, не затрымліваючыся, ірванулася далей, але, прыціснутая мінамётным агнём, залягла. Спыніцца ў такую хвіліну - раўназначна смерці. Ёсць адзін спосаб вырвацца з-пад агню - рывок уперад. 3 кулямётам у руках Тарлоўскі падымае салдат у атаку. Узята другая лінія варожых траншэй, трэцяя... Шлях палку адкрыты. Тарлоўскі біўся з такой спакойнай лютасцю, нібы ведаў, што месяцам раней фашысты спалілі яго бацькоў. Ha іх магілу ён прыйшоў у студзені наступнага года, калі яго выпісалі са шпіталю. Прыгавор урачоў быў няўмольны: да далейшай службы не прыгодны.
Званне Героя Савецкага Саюза Васілю Іванавічу Тарлоўскаму прысвона 22 ліпеня 1944 года за ўдзел у прарыве ўмацаванай лініі абароны праціўніка і фарсіраванні Заходняй Дзвіны. За гэтай кароткай і сухой фразай - грукат артылерыйскай кананады, гібель сяброў.
У запас В. I. Тарлоўскі звольніўся ў званні маёра ў 1953 годзе. Выкладаў у школе ў г. Іванава.
Памёр 3 кастрычніка 1990 года.
Карта сайта